दिवे,चंद्र,तारे अता मालवू दे (गझल)

दिवे,चंद्र,तारे अता मालवू दे
नव्या जीवनाची निशा ज़ागवू दे

कशी रंगते संगती मी तुझ्या ते
पुन्हा, वेगळे रंगुनी, दाखवू दे

ज़री संपले शब्द माझे तुझे अन्
खुणा बोलती, बोलणे वाढवू दे

गळाभेट घेते तुझ्या लोचनांची
मिठीनेच त्यांच्या मला लाज़वू दे

उरावे किती अन् कसे हे बहाणे?!
विसरण्या स्वतःला तयां आठवू दे

ज़से हुळहुळावे उरी पाकळ्यांनी
तुझे श्वास गाली तसे खेळवू दे

तुझे ओठ की गोडवा अमृताचा?
मुखी तू मला, मी तुला साठवू दे

सख्या,थांब थोडा. चुके एक ठोका,
तरी धीट मी, हे तुला भासवू दे

एफ. डी.

कधीतरी काय! बऱ्याचदा असं वाटतं,
ठेवावं बँकेत सगळं, मनात सारं जे साठतं.
काढावी एखादी एफ. डी., करावी स्वतःनेच छोटीशी कविता,
इंटरेस्ट रेट काहीही असो, पण आपला घडा सदैव रिता.
गुंतवलं काय मी, ते शेवटपर्यंत कळतच नाही.
हवाबंद टप्परवेअरमधले टवटवीत शब्द?
की आणखीनही बरंच काही?
घेऊ द्यावेत त्यांनाही मोकळे श्वास ,
पंखांत त्यांच्या म्हणून मीच हवा भरते.
पण आकाशात त्यांना सोडून द्यावं म्हटलं,
की आमची मिडलक्लास गुंतवणूक साली नेमकी मध्ये येते.
करायचं बंद त्यांना, साचेबद्ध ढंगात,
रुपडं त्यांचं जपायचं, कवितेच्या रंगात
पुन्हा नवीन एफ. डी., पुन्हा इंटरेस्ट मोजणे
चुचकारलेल्या शब्दांसाठी पुन्हा पिंजरे शोधणे