चिंब हिरवळ, रात्र मखमल, गार गोरी पौर्णिमा
रातव्याचे थेंब न्हालेली टपोरी पौर्णिमा
चांदण्यांचे बाण सुटती मान ही वेळावता
केवढे घायाळ करते ही समोरी पौर्णिमा!
रातराणी श्वास हे वळले तिच्या ओठांकडे
नेमकी तेव्हाच लाज़ुन पाठमोरी पौर्णिमा?
रातरांगोळी तुझी मी वाट बघते राजसा
चांद होऊनी पुन्हा भरशील कोरी पौर्णिमा?
बघ मला, कोजागिरीचा चंद्रही पडु दे फिका
(ऐकले हल्ली जरा करते मुजोरी पौर्णिमा)
कमीत कमी शब्दांत स्वत:ला उधळून टाकलंय - माझ्याचसारख्या अनेक उधळ्यांसाठी :)
4 comments:
मस्त. कविता आवडली.
I really liked ur post, thanks for sharing. Keep writing. I discovered a good site for bloggers check out this www.blogadda.com, you can submit your blog there, you can get more auidence.
chhan...
khup chaan kavita aahe..
Kavichay bhavnachi daad dayala havi..
wah! wah!! wah!!!
Post a Comment