मागणे

मुंबईतील अतिरेकी हल्ल्यावरील माझी ही प्रतिक्रियाः

निपचित पडलेली लेकरे माउलीची
विव्हळत भोवळली आर्तताही स्वतःशी
विनयभंग आता आणखी सोसवेना
सहनशील आम्ही! दुःख हे बोलवेना

दिवस 'सोनिया'चे, 'मोहना'चे 'विलासी'
कण्हत-कुढत सोसे आज़ मुंबापुरी ही
दहशतीस बोला, आवरावे कुणाच्या?
'कहर','तोयबा'च्या; 'लालु' की 'कायदा'च्या?

पदर फेडलेली बापडी माय माझी
शरम पण तुला ना गंज़ल्या मनगटांची
भरुन बांगड्या घे वांझ या संयमाच्या
उडव कबुतरांना पांढऱ्या-शांततेच्या!

सहनशीलता अन् षंढता भिन्न आहे
समज़ले तुला? की आणखी वेळ आहे?
धुमसत्या चितांचे कर्ज़ डोक्यावरी घे
परतफेड म्हणुनी पेटती अंतरे दे

फुकट दवडण्याला वेळ उरलाच नाही
उगव सूड आता, मागणे अन्य नाही
ज़खम खोल आहे; फ़ायदा हा, न तोटा
मलम कर तिचे अन् होउदे वार मोठा

(सत्र)(असेही!) (विडंबन)

श्री. वैभव जोशी यांच्या 'सत्र' या अतिशय सुंदर गझलेचे माझ्या अल्पमतीने केलेले हे विडंबन आहे. मूळ कविता पुढीलप्रमाणेः

आठवांचे सत्र होते
चांदणे सर्वत्र होते

मोगऱ्याचा गंध होता
मात्र कोरे पत्र होते

विलगली दोन्ही शरीरे
श्वास का एकत्र होते ?

शेवटी परकेच आले
सोयरे इतरत्र होते

सख्य ना झाले कुणाशी
ह्रदयही सावत्र होते

जीवनाची कोठडी अन्
मृत्युचे वर छत्र होते..

आणि, त्यावरील हे मी केलेले विडंबनः

ढोसण्याचे सत्र होते
मद्यपी सर्वत्र होते

सुरमईचा गंध आला
तंदुरी इतरत्र होते

पापडांच्या कुरकुरीला
वेफ़रांचे छत्र होते

बाटल्या बरसून गेल्या
'वारुणी' नक्षत्र होते

शेवटी संत्रेच माझे
द्राक्ष ते सावत्र होते

"मी बुवा पाणीच प्यालो!"
(बरळणे एकत्र होते)