(सत्र)(असेही!) (विडंबन)

श्री. वैभव जोशी यांच्या 'सत्र' या अतिशय सुंदर गझलेचे माझ्या अल्पमतीने केलेले हे विडंबन आहे. मूळ कविता पुढीलप्रमाणेः

आठवांचे सत्र होते
चांदणे सर्वत्र होते

मोगऱ्याचा गंध होता
मात्र कोरे पत्र होते

विलगली दोन्ही शरीरे
श्वास का एकत्र होते ?

शेवटी परकेच आले
सोयरे इतरत्र होते

सख्य ना झाले कुणाशी
ह्रदयही सावत्र होते

जीवनाची कोठडी अन्
मृत्युचे वर छत्र होते..

आणि, त्यावरील हे मी केलेले विडंबनः

ढोसण्याचे सत्र होते
मद्यपी सर्वत्र होते

सुरमईचा गंध आला
तंदुरी इतरत्र होते

पापडांच्या कुरकुरीला
वेफ़रांचे छत्र होते

बाटल्या बरसून गेल्या
'वारुणी' नक्षत्र होते

शेवटी संत्रेच माझे
द्राक्ष ते सावत्र होते

"मी बुवा पाणीच प्यालो!"
(बरळणे एकत्र होते)